O Βασίλης και η Ιωάννα Δωροβίνη, εξειδικευμένοι επιστήμονες στο χώρο της διατήρησης και προβολής της Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς, έχουν διαμορφώσει στο συγκρότημα της ιδιοκτησίας τους δύο μικρόσπιτα διακοπών πολυτελείας.

Τα δύο σπίτια ΤΕΛΕΣΙΛΛΑ Ι και ΤΕΛΕΣΙΛΛΑ ΙΙ έχουν πρόσφατα αναστηλωθεί με υποδειγματικό τρόπο, συνδυάζοντας τις αξίες της τοπικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής με σύγχρονες ανέσεις και φινέτσα. Και τα δύο σπίτια βλέπουν σε μικρές αυλές, είναι πετρόκτιστα με θολωτές οροφές και επιπλωμένα με αυθεντικά κομμάτια της νεοκλασικής περιόδου. Τα μικρόσπιτα διαθέτουν Σήμα Λειτουργίας από τον ΕΟΤ, ως παραδοσιακά τουριστικά καταλύματα.

Το συγκρότημα Δωροβίνη χρονολογείται αρχικά από την εποχή της ενετοκρατίας και βρίσκεται κεντρικά, περίπου, του Κάστρου της Μονεμβασίας, συνορεύοντας με τους κήπους του Ελκόμενου Χριστού (στην πίσω, νοτιοανατολική πλευρά της μητροπολιτικής εκκλησίας). Το συγκρότημα είναι χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο από το ΥΠΠΟ, και αποτελείται από την κύρια κατοικία, το καμαρόσπιτο και την Καμάρα του Αγ. Ανδρέα με την αυλή και το φούρνο.

H κύρια κατοικία είναι κτισμένη στο βραχώδες ανάγλυφο του οικισμού, ανάμεσα σε δύο πεζόδρομους. Στον ανάντι πεζόδρομο βρίσκεται η είσοδός της (όπου διαμένει ο ιδιοκτήτης στα τρία ανώτερα επίπεδα), το καμαρόσπιτο-μικρόσπιτο ΤΕΛΕΣΙΛΛΑ ΙΙ και η καμάρα του Αγίου Ανδρέα με την αυλή και τον υπαίθριο φούρνο. Το μικρόσπιτο ΤΕΛΕΣΙΛΛΑ Ι βρίσκεται στο ισόγειο της κύριας κατοικίας, με είσοδο από τον κατάντι πεζόδρομο-πλατεία.

Η καμάρα του Αγίου Ανδρέα Η καμάρα του Αγίου Ανδρέα αποτελεί μέρος των ακινήτων που περιήλθαν στην ιδιοκτησία του Βασίλη Δωροβίνη με συμβόλαιο αγοράς από την Μονεμβασιώτικη οικογένεια Γιανούκου. Η οικογένεια κατείχε τίτλο του 1860 στον οποίο αναφέρεται το συγκεκριμένο ακίνητο. Στην Κάτω Πόλη Μονεμβασίας βρίσκονται 25 εκκλησιες και παρεκκλήσια, οι 17 από τις οποίες αποδίδονται στην Β’ Ενετοκρατάι (1685-1715) όπου όλες οι αρχειακές αναφορές βεβαιώνουν την ύπαρξη μεγάλης οικοδομκής δραστηριότητας.
Σε πρόσφατες μελέτες της αρχιτεκτονικής της Μονεμβασίας αναφέρεται ότι το παρεκκλήσι του Αγίου Ανδρέα ανάγεται στη Β’ Ενετοκρατία από τον τρόπο κατασκευής του. Στο παρεκκλήσι αυτό, που γειτνιάζει με τους κήπους της μητρόπολης του Ελκόμενου Χριστού, συνυπάρχουν δύο διακριτές κατασκευαστικές φάσεις, με αρχική υπόλειμα της Βυζαντινής περιόδου και παρούσα της Β’ Ενετοκρατίας. Είναι κτισμένο στον απλούστερο τύπο εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής που απαντάται στην Μονεμβασία, της μονόχωρης θολοσκεπούς βασιλικής, με διαστάσεις 8,66μ χ 5,20μ. Το ιερό σχηματίζεται από ημικυκλική κόγχη, που καλύπτεται με ημισφαιρικό θόλο και ο νάρθηκας από ημικυλινδρικό θόλο. Σε εσωρράχιο αψίδας στο εσωτερικό του φέρει τοιχογραφία βυζαντικής τεχνοτροπίας με τρεις μορφές αγίων.

Η επισκευή και αποκατάσταση του μνημείου έγινε με χορηγία του Ιδρύματος Λεβέντη. Το έργο της αποκατάστασης πραγματοποιήθηκε το 1998-2002 με βάση τη μελέτη και επίβλεψη της δρα αρχιτέκτονα-αναστηλώτριας Ιωάννας Σωτηρίου-Δωροβίνη και με την επιστασία της 5ης Εφορείας Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Αρχαιοτήτων Σπάρτης. Στην καμάρα καθορίστηκαν πολιτιστικές χρήσεις με ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου του Υπουργείου Πολιτισμού. Ο χώρος του διατίθεται για πολιτιστικές χρήσεις ποιότητας και για μικρά συνέδρια